Με τον Ανδρέα Παπανδρέου γνωριστήκαμε την περίοδο 1963-64. Ήταν η εποχή που ετοιμαζόταν να κατέλθει ως υποψήφιος βουλευτής στην Αχαΐα με την Ένωση Κέντρου.
Είχε μόλις επιστρέψει απ’ τις ΗΠΑ αφήνοντας πίσω μια λαμπρή πανεπιστημιακή καριέρα. Απ’ τις πρώτες περιοδείες του στην Αχαΐα, οι πάντες τότε διαβλέπαμε ότι ο Ανδρέας θα εξελισσόταν σ’ έναν ηγέτη μεγάλου διαμετρήματος που θα άλλαζε τα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα της χώρας.
Έκτοτε ήταν αμέτρητες οι φορές που οι δρόμοι μας συναντήθηκαν. H πρώτη μας προσωπική συνάντηση μας ήταν το 1972, με θέμα τον σχεδιασμό της Αντιστασιακής οργάνωσης στην Πάτρα. Tον θυμάμαι εντυπωσιακό και επιβλητικό άνθρωπο αλλά ταυτόχρονα πολύ προσιτό. Έδινε βάρος και αποκρινόταν σε οτιδήποτε του έλεγα, ήξερε να ακούει τον συνομιλητή του και προκαλούσε ένα κλίμα ισότιμης ανταλλαγής πολιτικών απόψεων. Ειδικά για την Αχαΐα, υπήρξε από πλευράς του ένα μόνιμα ειλικρινές ενδιαφέρον για τα προβλήματα και τις διεκδικήσεις της περιοχής.
Κάποτε με ρώτησε να του απαριθμήσω ποια ήταν τα έργα εκείνα, που θα έπρεπε υλοποιηθούν στην Αχαΐα. Πολλά απ’ τα έργα που σήμερα έχουν ολοκληρωθεί, απ’ την Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου ως το Φράγμα Πείρου-Παραπείρου και την Μεγάλη Περιμετρική, απ’ τον σύγχρονο αυτοκινητόδρομο, ως το Νοσοκομείο του Ρίου και τον Βιολογικό της Πάτρας, από το νέο λιμάνι της Πάτρας ως την επέκταση του Πανεπιστημίου, του ΤΕΙ και την επίλυση της σχολικής στέγης, όλα φέρουν την δική του σφραγίδα.
Θυμάμαι τις δυο μεγάλες προεκλογικές συγκεντρώσεις του στην Πάτρα. Πριν τις ευρωεκλογές του 1984 και τις εθνικές εκλογές του 1985.
Μίλησε και τις δυο φορές απ’ το τεχνικό μου γραφείο, στο πάνω μέρος της πλατείας Γεωργίου. Κάτω χιλιάδες συγκεντρωμένοι να τον επευφημούν. Η Ελλάδα άλλαζε. Οι πολίτες καταλάβαιναν τι θα πει δημοκρατία, τι σημαίνει αξιοπρεπές εισόδημα και χώρα εθνικά ανεξάρτητη.
Μετά από κάθε συγκέντρωση αποσυρόμασταν οι δυο μας σ’ ένα δωματιάκι πίσω απ’ το γραφείο. Με είχε εντυπωσιάσει το γεγονός ότι διαρκώς με ρωτούσε πως ήταν η ομιλία του, πως μού φάνηκαν οι αντιδράσεις του κόσμου. Την ίδια ώρα έχοντας σηκωθεί από την καρέκλα, βημάτιζε ανήσυχα εμπρός- πίσω, ανάβοντας και σβήνοντας την πίπα του καθώς παρακολουθούσε στη δημόσια τηλεόραση την συγκέντρωση που προβαλλόταν σε μαγνητοσκόπηση και επεσήμαινε τα καλά και τα λιγότερα καλά σημεία της. Η επαφή μας αναπτύχθηκε σταδιακά, φτάνοντας τα τελευταία χρόνια της πολιτικής του πορείας σε μια στενή σχέση, όπου ανάλογα με τις ανάγκες της στιγμής και τις δυνατότητες μου, ο Ανδρέας μου ανέθετε ποικίλες «αποστολές».
Το 1994 με κάλεσε στο γραφείο του στην Εκάλη. Με υποδέχθηκε με την ζεστή φιλόξενη διάθεση που πάντα τον χαρακτήριζε. Μού ανακοίνωσε ότι θα ήμουν υποψήφιος Νομάρχης Αχαΐας, ο πρώτος απ’ την ίδρυση του θεσμού, με την στήριξη του ΠΑΣΟΚ. Με πίστεψε. Και θέλω να πιστεύω ότι η διαδρομή μου στην Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση επί οκτώ συνεχή χρόνια και το έργο που αφήσαμε πίσω, δικαίωσαν αυτή την πίστη του προς το πρόσωπο μου.
Αλλά και στους σεισμούς του Αιγίου, τον Ιούνιο του 1995 ήταν ενεργά παρών. Να συντονίζει τους υπουργούς του, ν’ αναγγέλλει και να χρηματοδοτεί το Ολοκληρωμένο Πρόγραμμα Ανασυγκρότησης Αιγιάλειας και Φωκίδας. Να είναι πρώτος στην ανακούφιση των πληγών που άφησε ο Εγκέλαδος.
Δημοκράτης, χαρισματικός, αναγεννητής, αποφασιστικός, επικοινωνιακά ευφυής, οξυδερκής, πολυδιάστατος με αδιαμεσολάβητη σχέση με τους πολίτες, ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε κατά τη γνώμη μου η σπουδαιότερη και η δημοφιλέστερη πολιτική προσωπικότητα του περασμένου αιώνα.
Για μένα ο Ανδρέας ήταν η αιτία να αγαπήσω όσο τίποτα άλλο την τοπική αυτοδιοίκηση. Με ενέπνευσαν οι προοδευτικές του ιδέες και η ακαταμάχητη πολιτική του φυσιογνωμία. Σήμερα καθώς έχουν περάσει τα χρόνια και έχουν ξεχαστεί οι ανθρώπινες αδυναμίες, -που όπως κάθε άνθρωπος είχε-, αισθάνομαι ότι έχει φωτιστεί περισσότερο η προσωπικότητα ενός ανθρώπου που πραγματικά άλλαξε την Ελληνική κοινωνία. Αναμφίβολα σήμερα είναι ο μεγάλος απών και μου λείπει πολύ.
Στάθης Αθανασόπουλος-Σερέτης
