Μετά από 22 ολόκληρα χρόνια συναντήθηκαν και πάλι το βράδυ της Πέμπτης 27 Δεκεμβρίου απόφοιτοι του Χημικού του Πανεπιστημίου της Πάτρας. Ένας από τους εκείνους που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της επανένωσης, ο Βαγγέλης Μαραγκός, θυμάται…
«Καλοκαίρι 1992.
Μας βρίσκει όλους εμάς με τα μάτια καρφωμένα στους τοίχους των σχολείων μας. Όχι γιατί είχαν ατέλειες ή γκράφιτι, αλλά γιατί τότε, εκεί κολλούσαν την εκτύπωση με τους βαθμούς που έπαιρνες από τους 2 βαθμολογητές, σε κάθε μάθημα της 1ης δέσμης. Χημεία, Φυσική, Μαθηματικά, Έκθεση. Άριστα για κάθε μάθημα ήταν το 160… Οι βαθμοί που βλέπουμε, μας δίνουν μια κρυφή ελπίδα, ότι περνάμε σε κάποια καλή σχολή… Φυσικά internet δεν υπήρχε και η διαδιακσία ήθελε το χρόνο της. Ας ήταν, άξιζε!
Άξιζε, γιατί στη συνέχεια, θα έβγαιναν οι βάσεις και θα μαθαίναμε ότι τα μόρια που συλλέξαμε, μας δίνουν τη δυνατότητα να φοιτήσουμε στο Χημικό Πάτρας! Τι μέρα κι αυτή… Εϊμαι σίγουρος ότι το 1992 είναι βαθειά χαραγμένο σε νου και καρδιά ακόμη και σε όσους είναι τσακωμένοι με τα νούμερα και τις ημερομηνίες.
Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
Με την εγγραφή μας στη γραμματεία. Εκεί στο ισόγειο του Νότιου κτηρίου. Θυμάμαι όσο περίμενα, έριχνα κλεφτές ματιές στα διπλανά εργαστήρια, δημιουργώντας μύθους στο μυαλό μου για αυτά που θα ακολουθήσουν. Δε φανταζόμουν όμως ότι η σχολή αυτή θα μου δώσει την ευκαιρία πέραν από την ακαδημαϊκή μου μόρφωση, να με κοινωνικοποιήσει, να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και το σημαντικότερο να δεθώ τόσο ισχυρά συναισθηματικά με τους συμφοιτητές μου. Αγόρια και κορίτσια! Είτε κάναμε παρέα, είτε όχι… Νοιώσαμε ο ένας για τον άλλο μια αλληλεγγύη που ήταν μακρία από παρατάξεις, μικρότητες και έριδες. Αγαπηθήκαμε. Ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη. Αγαπηθήκαμε…
Για τέσσερα χρόνια σκάλιζαν σημάδια στις ψυχές μας μυρωδιές, γεύσεις, μουσικές, εκδρομές και υπέροχοι ενδιάμεσοι σταθμοί. Πέριξ της Γεροκωστοπούλου ήταν οι περισσότεροι χειμερινοί τόποι συνάντησης και φυσικά σε σπίτια! Αχ αυτά τα πάρτυ… Γνωρίσαμε τις αντοχές μας σε αιθανόλη και μελετήσαμε την επίδρασή της στην ανθρώπινη συμπεριφορά όσο δε πάει. Η Βιοχημεία άλλωστε ήταν δύσκολο μάθημα κι έτσι έπρεπε να τα γνωρίζουμε αυτά.
Τα χρόνια πέρασαν.
Η φλόγα όμως για τους συμφοιτητές, δεν έσβησε! Σε κάποιες αποσπασματικές κουβέντες κάποιων, υπήρχε θέληση για επανένωση. Μια συνάντηση που να αφήσει άλλο ένα ευχάριστο σκάλισμα στο είναι μας… Μεγαλώνοντας, αναζητάς τις ρίζες σου λένε. Τελικά ο Μιχάλης που μένει μόνιμα Γενεύη, έδρασε καταλυτικά για να επιταχύνει την επανένωση! Ξεκίνησε το εγχείρημα και τελικά με τη βοήθεια της σύγχρονης πραγματικότητας των Social Media καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα Chat Box με συμμετοχή αρκετών από τους 73 συμφοιτητών.
Σκοπός όμως, ήταν η δια ζώσης συνάντηση. Να χαρούν όλες μας οι αισθήσεις, νοσταλγώντας το παρελθόν, ζώντας το παρόν και ελπίζοντας για το μέλλον όπως είπε και η Γιώτα.
Η συνέχεια των εισαχθέντων στο Χημικό Πάτρας το 1992, γράφτηκε σε πολυχώρο στο Γκάζι, το βράδυ της 27ης Δεκεμβρίου. Μια υπέροχη βραδιά, με 19 υπέροχους ανθρώπους κυρίως από Αθήνα και Πάτρα, αποτελώντας εξαιρετική παρακαταθήκη -όπως είπε κι ο Δημήτρης- για το μέλλον μας. Οι ενδορφίνες όλων μας έκαναν peak και νοιώσαμε με μία λέξη… ευδαιμονία! Η βραδιά δύσκολα μπορεί να περιγραφεί. Σίγουρα όμως μας πρόσθεσε άλλο ένα ευλογημένο σημάδι το οποίο μας έκανε να θέλουμε να ακολουθήσει κι άλλο!
Άλλο ένα, το οποίο θα είναι στα ίδια μέρη. Εκεί που ξεκινήσαμε. Στο Χημικό της Πάτρας το 1992. Υπόσχεση…
ΑΞΙΖΕΙ.
ΥΓ. Ιδιαίτερη μνεία, οφείλω να κάνω και στους Καθηγητές μας, οι οποίοι μας ενέπνευσαν για να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τις ζωές μας και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Γενικότητα θα μου πείτε… Καθόλου. Ο καθένας μας ξέρει!»
