Συνήθως, μετά το μάθημα πιάνω κουβέντα με τους φοιτητές μου για να κάνω μια πρώτη αξιολόγηση για το κατά πόσο ήταν ενδιαφέρον και κατανοητό το αντικείμενο που αναπτύξαμε. Την τελευταία φορά επέλεξα να τους ρωτήσω για τις ανησυχίες και τις προσδοκίες τους.
«Εμπειρία» και «δεξιότητες», ήταν το πρώτο που μου είπαν ότι πιστεύουν πως θεωρούν σημαντικό. Να αποκτήσουν εκείνα τα εφόδια που θα τους βοηθήσουν να βρουν εργασία και να ασκήσουν αυτό που σπουδάζουν. Δεν μου έδειξαν ούτε στιγμή ότι μπορούν να συμβιβαστούν με την περιστασιακή εργασία σε «καφέ» για να μπορέσουν να σπουδάσουν.
«Να ανοίξουμε δικό μας σπίτι» (χωρίς σε πρώτη φάση να αναφέρουν κάτι για οικογένεια), ήταν το επόμενο, θεωρώντας σημαντικό να μπορέσουν να αυτονομηθούν κοινωνικά και οικονομικά και να αναλάβουν ευθύνες.
«Εξωστρέφεια» ήταν το προτελευταίο που κράτησα και το συνέδεσαν με τις ευκαιρίες που προσφέρει το διεθνές περιβάλλον για να εξελιχθείς επαγγελματικά. Εκεί τους ρώτησα τι άποψη έχουν για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πήρα μια αρκετά αυθεντική αλλά και ανησυχητική απάντηση: «Πολύ φαίνεσθαι» στα όρια της «εξάρτησης μπροστά από ένα κινητό»
Το βασικό συμπέρασμα από την κουβέντα μας ήταν ότι ενώ οι νεαροί συνομιλητές μου αναγνωρίζουν ότι η σημερινή κατάσταση δεν τους επιτρέπει να έχουν υψηλές προσδοκίες, δεν το βάζουν κάτω και είναι πολύ περισσότερο ώριμοι και αποφασισμένοι από όσο μπορεί να νομίζουμε.
Αναπόφευκτα, προέκυψαν πολλές σκέψεις και προβληματισμοί.
-Πόσο επιτακτικό είναι άραγε η κάθε Περιφέρεια να αποκτήσει αυτοδύναμη πολιτική στην αντιμετώπιση της ανεργίας, στην ανάπτυξη προγραμμάτων κατάρτισης και επανακατάρτισης με βάση το δικό της παραγωγικό και κοινωνικό προφίλ;
-Πόσο επιβεβλημένο είναι να προχωρήσουν και να αναβαθμιστούν τα προγράμματα μαθητείας και απόκτησης επαγγελματικής εμπειρίας στην επαγγελματική και τριτοβάθμια εκπαίδευση, με πολιτικές που θα καθορίζονται από τις Περιφέρειες και θα απαντάνε στις κοινές ανάγκες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων αλλά και της νεολαίας;
-Πόσο σημαντικό είναι να προχωρήσει η επένδυση στο πρώην εργοστάσιο Λαδόπουλου με την ανάπτυξη «θερμοκοιτίδων» για τη νέα γενιά που θέλει να επιχειρήσει στο τοπικό και διεθνές περιβάλλον;
-Πόσο κρίσιμο είναι να επιμείνουμε στην ανασυγκρότηση του παραγωγικού μας τομέα και να επενδύσουμε στην «έξυπνη» εξειδίκευσή του; Να επενδύσουμε στην τυποποίηση και την εξωστρέφεια των προϊόντων μας;
-Πόσο απαραίτητο είναι να συνδέσουμε τον τουρισμό με την αξιοποίηση της εγχώριας παραγωγής;
-Πόσο επιτακτικό είναι να δώσουμε φορολογικά και ασφαλιστικά κίνητρα στη νέα γενιά για να μείνει στον τόπο της και να κάνει οικογένεια απαντώντας αποφασιστικά στη δημογραφική βόμβα που απειλεί τα θεμέλια της κοινωνίας μας;
-Πόσο σημαντικό είναι να μάθουμε να ακούμε τη νέα γενιά «γνωρίζοντες» και μη;
Κατά την άποψή μου, δεν μπορεί να υπάρχει άλλος δρόμος από το να επενδύσουμε στη νέα γενιά και τα όνειρά της.
* Ο Θανάσης Γιανναδάκης είναι διδάκτωρ στο Τμήμα Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών του Πανεπιστημίου Πατρών και πρώην πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, Τμήμα Δυτικής Ελλάδας.
