Στο παρελθόν η καθυστερημένη διάγνωση της αναπτυξιακής δυσπλασίας του ισχίου (παλαιότερα γνωστή ως συγγενές εξάρθρημα ισχίου) οδήγησε πολλά παιδιά στην αναπηρία.
Σήμερα η κλινική εξέταση του βρέφους συνοδεύεται με απεικόνιση την οποία προσφέρουν οι υπέρηχοι. Οι σύγχρονες συσκευές υπερήχων έχουν άριστη διακριτική ικανότητα και δίνουν διαγνωστικές εικόνες χωρίς να θέτουν το βρέφος σε κίνδυνο έκθεσης σε ακτινοβολία. Παράλληλα η εξέταση αυτή έχει μικρή διάρκεια, χαμηλό κόστος και είναι ένα πολύ καλό εργαλείο στα χέρια ενός έμπειρου Ακτινοδιαγνώστη παίδων.
Πόσο όμως πρέπει να τρομάζουμε όταν ακούμε από τον Παιδίατρο ότι το παιδί έχει «σφικτά» ή «χαλαρά ισχία», ακούει κάποιο «κλικ» ή παρουσιάζει μια ασυμμετρία στις δερματικές πτυχές;
Πότε πρέπει να γίνεται το υπερηχογράφημα ισχίων?
«Όσο πιο γρήγορα πραγματοποιηθεί η εξέταση, τόσο πιο άμεση θα είναι η διάγνωση και η αντιμετώπιση του προβλήματος που τυχόν υπάρχει. Το υπερηχογράφημα μπορεί να γίνει αμέσως μετά τη γέννηση του νεογνού μέχρι και την ηλικία των τεσσάρων μηνών. Μετά από αυτή την ηλικία το παιδί αξιολογείται με ακτινογραφία. Συνήθως γίνεται μέσα στον πρώτο μήνα της ζωής. Γενικά, οι πρώτες 6 εβδομάδες είναι σημαντικές για την ανάπτυξη της άρθρωσης του ισχίου. Τόσο η ηπιότερη μορφή της αναπτυξιακής δυσπλασίας, όσο και η βαρύτερη μορφή της, που είναι το εξάρθρημα εάν διαγνωστούν εγκαίρως είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν συντηρητικά ή χειρουργικά, ανάλογα με την βαρύτητα του προβλήματος και να υπάρχει θεραπεία του προβλήματος και φυσιολογική ανάπτυξη της άρθρωσης».
