Τα τατουάζ της Ιωάννας Μπέλλα, της Σταρ Ελλάς 2018, έχουν συζητηθεί αρκετά. Για αυτά την κατηγόρησαν μεταξύ άλλων στο Next Top Model, ενώ τη βραδιά των καλλιστείων πολλοί παρατήρησαν ότι είχε προσπαθήσει να τα σβήσει με μέικ απ, χωρίς μεγάλη επιτυχία.
Όμως σε συνέντευξή της στο oneman πριν από 9 μήνες, η Ιωάννα είχε εξομολογηθεί την ιστορία πίσω από τα τατουάζ της.
https://www.instagram.com/p/BaL-cgxlbRO/?utm_source=ig_embed
Ήταν 17 ετών όταν είδε το μεγαλύτερό της όνειρο, το να γίνει επαγγελματίας βολεϊμπολίστρια, να γίνεται θρύψαλα από τη μια στιγμή στην άλλη:
«Έπαιζα βόλεϊ από τα επτά μου. Στην αρχή στον Ποσειδώνα Βέροιας και, μετά, στα 15 μου, στον Ηρακλή και στα κλιμάκια της εθνικής ομάδας, με την μαμά μου να με πηγαινοφέρνει στις προπονήσεις. Μάλιστα με είχε δει ένας μάνατζερ από την Ρωσία και μου κανόνιζε να πάω να αγωνιστώ στο εκεί πρωτάθλημα. Παρότι ήμουν μόλις 45 κιλά, στα όρια της νευρικής ανορεξίας, που σήμαινε ότι έπρεπε να κάνω άμεσα ενδυνάμωση, του άρεσε τόσο η τεχνική μου όσο και ο σωματότυπός μου αφού έχω σωστές αναλογίες, ψηλά πόδια και είμαι παντού γυμνασμένη.
Λίγες εβδομάδες πριν φύγω, στα πλαίσια της προετοιμασίας με την εθνική ομάδα εφήβων στο Σουφλί, ήμασταν στο γυμναστήριο μαζί με το αντρικό τμήμα και κάναμε βάρη. Ο προπονητής μου έλειπε. Κάποιος μου έβαλε στοίχημα ότι δεν μπορώ να σηκώσω 150 κιλά στη μπάρα. Το δοκίμασα. Και στη δεύτερη επανάληψη ακούστηκε ένα κρακ και έπεσα κάτω.’
Έπαθα σπονδυλολίσθηση και ράγισμα στην λεκάνη. Τους επόμενους πέντε μήνες τους πέρασα στο κρεβάτι μιας κλινικής στη Θεσσαλονίκη, ανήμπορη να περπατήσω.
‘Όσο ήμουν κλινήρης στο κρεβάτι πέρασα μια μίνι κατάθλιψη. Είχα σοκαριστεί. Το βόλεϊ ήταν όλη μου η ζωή. Είπα ‘τελείωσαν όλα τα όνειρά μου. Και φταίω εγώ για αυτό.
Το χειρότερο ήταν ότι, επειδή οι γιατροί δεν μπορούσαν να βρουν γιατί δεν μπορώ να περπατήσω, μου έκαναν εξετάσεις μέχρι και για όγκο στο κεφάλι. Το συγκεκριμένο βράδυ, μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα, ήταν το χειρότερο της ζωής μου
Θυμάμαι την μητέρα μου να προσπαθεί μου κρύψει την αγωνία της πηγαίνοντας και κλαίγοντας όλο το βράδυ στην τουαλέτα. Και εμένα να είμαι σίγουρη ότι κάτι πολύ κακό μου συμβαίνει.
Πέντε μήνες αργότερα η Ιωάννα βγήκε από την κλινική και επέστρεψε στο σχολείο με αναπηρικό καροτσάκι.
«Βγήκα από την κλινική, αλλά και πάλι δεν ένοιωθα καλά, ένοιωθα τα πόδια μου να παραλύουν. Οπότε ο γιατρός μου είπε να πηγαίνω σχολείο με αναπηρικό καροτσάκι για να μην είμαι πολλές ώρες στην καρέκλα».
«Την πρώτη φορά που πήγα στο σχολείο με το καροτσάκι ήταν πολύ άβολα. Αλλά τόσο οι φίλοι μου όσο και οι καθηγητές μου με έκαναν νιώσω καλά. Σηκώθηκα από το καροτσάκι στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Αλλά συνέχισα να παίρνω χάπια και να κάνω εντατικά φυσικοθεραπείες για άλλο 1 1/2 χρόνο’».
Στη συνέχεια, αφού επανήλθε, είχε δυστυχώς χάσει το όνειρο της γυμναστικής ακαδημίας και έτσι στράφηκε προς το μόντελινγκ.
