Στον απόηχο της εμφάνισης του πρωθυπουργού στην 83η ΔΕΘ, τα τοπικά μέσα ενημέρωσης εστίασαν, όπως αναμενόταν, στα όσα είπε για τη δρομολόγηση της Πατρών – Πύργου, για την υπογειοποίηση της νέας σιδηροδρομικής γραμμής και τη σύνδεση της με το (νέο) λιμάνι μας.
Επομένως, θα έλεγε κανείς ότι τα νέα που ήλθαν από τη Θεσσαλονίκη ήταν καλά, ενθαρρυντικά. Όμως, όλα όσα ακούσαμε, ακόμη κι αν υλοποιηθούν, δεν αρκούν. Διότι τα εν γένει έργα υποδομής, όσο σημαντικά κι αν είναι, δεν μπορούν να επιφέρουν από μόνα τους την πολυπόθητη τοπική ανάπτυξη, εάν δεν συνοδεύονται από ένα σχέδιο με συγκεκριμένη στόχευση.
Κι αυτό δεν είναι σε θέση να το εκπονήσει και να το εφαρμόσει κανένας Αλέξης Τσίπρας, καμία κυβέρνηση, όσες και όποιες καλοπροαίρετες προθέσεις κι αν έχει απέναντι μας.
Ας καταλάβουμε και ας συνειδητοποιήσουμε ότι το προς πού θέλουμε να στρέψουμε την Πάτρα είναι δική μας υπόθεση. Για την ακρίβεια είναι μια συλλογική υπόθεση, στην οποία είναι αυτονόητη η αγαστή συνεργασία της Αυτοδιοίκησης με τους τοπικούς παραγωγικούς φορείς και όλους όσοι αποτελούν ενεργό μέρος της κοινωνίας μας, σε ένα πλαίσιο συνεννόησης και σύμπνοιας.
Εμείς ξέρουμε καλύτερα τις ανάγκες μας, τις αδυναμίες μας, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα μας. Επομένως, προς τα πού θέλουμε να πάμε την πόλη; Ποιος πρέπει να είναι ο αναπτυξιακός προσανατολισμός της; Πρέπει, φερ’ ειπείν, να είναι ένα τουριστικό μοντέλο, συνυφασμένο με την παροχή υπηρεσιών ή κάτι άλλο;
Κι εφόσον αποφασίσουμε την κατεύθυνση προς την οποία θέλουμε να κινηθούμε, πώς θα καθορίσουμε στη συνέχεια τα βήματα που οφείλουμε να κάνουμε συντεταγμένα;
Αυτά είναι τα κυρίαρχα και πλέον ώριμα ερωτήματα που πρέπει να θέσουμε ως τοπική κοινωνία στους εαυτούς μας, μακριά από βερμπαλιστικές αναφορές, «πανηγυρισμούς» ή «απογοητεύσεις», που προκύπτουν κατά καιρούς από κυβερνητικές εξαγγελίες, με έντονο το «άρωμα» περασμένων δεκαετιών ως προς τις αντιδράσεις μας.
