Αξίζει τόσος κόπος σε τέτοια εποχή; (Ναι, αξίζει)

Αξίζει άραγε τόσος κόπος κι αγωνίες για να εξασφαλίσει κανείς την είσοδό του σε μια Ανώτερη ή Ανώτατη Πανεπιστημιακή Σχολή; Πολλώ μάλλον όταν το φάσμα της ανεργίας επικρέμαται απειλητικό. Χωρίς να αμφισβητώ καθόλου τη βασιμότητα αυτής της ερώτησης, όμως θα απαντήσω: Ναι, αξίζει.
Αυτό που έχει σημασία είναι να κρατηθεί κανείς σε ένα περιβάλλον μάθησης όπου όλα γύρω του θα τον ωθούν να καλλιεργεί το μυαλό του, να διαμορφώνει τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του. Σε ένα χώρο όπου θα ωριμάζει διανοητικά και θα ολοκληρώνεται πνευματικά. Κι αυτό το περιβάλλον είναι η Σχολή, το Πανεπιστήμιο, ο χώρος επικοινωνίας με άλλους σκεπτόμενους συνομήλικους. Αλλά και τα ερεθίσματα που έχει κανείς, όντας μέσα στην μαθησιακή διαδικασία, για περαιτέρω ενασχόληση με τις Τέχνες, το Θέατρο, τη Μουσική, τη Λογοτεχνία, τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Περισσότερα ίσως «παίρνει» ο σπουδαστής από τις περιρρέουσες και ποικίλες αυτές δραστηριότητες παρά μέσα στον ίδιο τον Πανεπιστημιακό χώρο, αρκεί να τις εκμεταλλευτεί. Για 4-5 κρίσιμα χρόνια σπουδών ωριμάζει ζώντας με χρήματα των γονιών που επενδύουν στην καριέρα και την προσωπική του συγκρότηση.
Και θα με ρωτήσετε: Δεν μπορεί να τα πετύχει όλα αυτά κάποιος που θα βρεθεί στα 18 του εκτός Πανεπιστημιακών χώρων; Βεβαίως, τίποτε δεν αποκλείεται κι όποιος θέλει, κάνει θαύματα. Η ζωή είναι πολύ πλατιά και δε χωράει σε μονόδρομους. Αλλά με πολύ κόπο, με κυνήγημα – και αν. Οταν μπεις από τα 18 στην εργασία, στην παραγωγή, στο τρόκολο, είναι πολύ εύκολο να σε οδηγήσει η ζωή αλλού, σε μονοσήμαντες καταστάσεις. Και μόνο σε προχωρημένη ηλικία, όταν πλέον είναι αργά, θα μπορείς να απαντήσεις στο καίριο ερώτημα αν έκανες σωστές επιλογές ή όχι.
Προσωπικά εύχομαι και σ’ αυτούς που επέλεξαν Πανεπιστημιακό δρόμο και σε κείνους που διάλεξαν κάτι διαφορετικό να μπορούν, τότε, να πουν το «ναι».

Του ΚΩΣΤΑ ΛΟΓΑΡΑ