Δύο στους τρεις Ιρλανδούς, ένα ποσοστό της τάξης του 66%, ψήφισαν υπέρ των εκτρώσεων στο δημοψήφισμα που έγινε στις 25 Μαΐου. Παραμένει όμως ένα 33% που διαφωνεί -ένας στους τρεις δηλαδή, δεν είναι και λίγο. Κι όλα αυτά στην Ευρώπη του 21ου αιώνα.
Και να ήταν μόνο η Ιρλανδία. Στη Μάλτα, χώρα που επίσης ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η έκτρωση παραμένει παράνομη, ενώ στην Πολωνία επιτρέπεται υπό όρους. Κατά τα άλλα, η Ανδόρα, ο Άγιος Μαρίνος και φυσικά το Βατικανό τάσσονται κατά. Για να μην αναφέρω τις χώρες του υπόλοιπου κόσμου.
Γεννάμε όταν θέλουμε. Να τελειώνουμε με αυτές τις απόψεις, που ψάχνουν να φορτώνουν τις γυναίκες με ευθύνες και ενοχές
Το θετικό αποτέλεσμα στην Ιρλανδία που αποτελεί μια μεγάλη νίκη του αγώνα των γυναικών, άργησε αλλά ήρθε. Να σκεφτεί κανείς ότι απο το 1982 ως το 2012 το νομικό πλαίσιο ήταν τόσο αυστηρό που δεν επέτρεπε σε καμία περίπτωση την έκτρωση -με ποινή φυλάκισης. Ένα τυχαίο περιστατικό, το ´12, απο εκείνα που καθορίζουν τη μοίρα των ανθρώπων, πρόσθεσε ένα ηχηρό λιθαράκι στον αγώνα των γυναικών. Μια μετανάστρια απο την Ινδία πέθανε από σήψη γιατί οι γιατροί αρνήθηκαν να της κάνουν έκτρωση.
Πίσω απο τις θεωρίες για τα δικαιώματα του «αγέννητου παιδιού» βρίσκεται ο σκοταδισμός μιας κοινωνίας που, με την καθοριστική αρωγή της εκκλησίας, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει την δύναμη και να μην χάσει την εξουσία της. Με όπλο τον φόβο και τη απειλή….
Παρασύρει κοινωνίες, μπολιάζοντας τους νέους με απόψεις που δεν είναι απλώς συντηρητικές, είναι αναχρονιστικές. Το αντίθετο της απαγόρευσης της έκτρωσης είναι η έγκαιρη ενημέρωση και η αντισύλληψη. Εκεί πρέπει να γίνει η δουλειά, οχι στο δικαίωμα του «αγέννητου παιδιού».
Γεννάμε όταν θέλουμε. Να τελειώνουμε με αυτές τις απόψεις, που ψάχνουν να φορτώνουν τις γυναίκες με ευθύνες και ενοχές. Δεν είναι κούκλες τα μωρά, δεν παίζουμε μαζί τους. Αλλά ούτε παίζουμε με τον εαυτό μας. Φτάνει πια…
