Η Γκαλερί Cube, φιλοξενεί την καινούρια δουλειά του εικαστικού Κώστα Παναγιωτακόπουλου, στην ατομική του έκθεση, με τίτλο “εσωτερική πτήση”. Τα έργα του, έργα ζωγραφικά και μικτής τεχνικής λειτουργούν εξελικτικά στη μέχρι τώρα δουλειά του, σαν προσωπικά φωτεινά σχόλια μια πτήσης καθόλα εσωτερικής.
Η Αλεξάνδρα Παναγοπούλου, δημοσιογράφος, γράφει για τα έργα της “εσωτερικής πτήσης”:
Η “εσωτερική πτήση” του Κώστα Παναγιωτακόπουλου αποτελεί ένα εσωτερικό ταξίδι, μια αφήγηση. Μορφοποιεί τοπία και καταστάσεις, εικόνες και διαθέσεις που προκαλούν έντονα συναισθήματα.
Γεμάτα υπαινικτικές λεπτομέρειες, τα έργα του προσκαλούν τον θεατή σε μια οπτική- συναισθηματική εμπειρία και θέτουν την ιδέα του τοπίου ως εσωτερικού χώρου, που ενσωματώνει μνήμες, εμπειρίες και αισθήσεις. Πρόκειται για νοητούς χάρτες εσωτερικών διαλόγων, δηλαδή της σχέσης του ιδίου με το έργο του. Η δουλειά του είναι εκρηκτικά πολύχρωμη, χαράσσοντας μια διαδρομή ανάμεσα στην αρμονία και το χάος, τον αυθορμητισμό και τον έλεγχο.
Τα περισσότερα έργα του είναι παραστατικά, αλλά έχουν μια διφορούμενη σχέση με την πραγματικότητα. Πιάνονται όμως απ’ αυτή, όπως στο όνειρο. Δεν έχουν τίτλους, γιατί αποτελούν πρόκληση – πρόσκληση στο θεατή. Είναι υπαινιγμοί για να ταξιδέψει ο καθένας ανάλογα με τα βιώματά του. Μπορεί κανείς να πάει όπου θέλει. Είναι κόσμοι που αναμένουν να κατοικηθούν, όπως επιθυμεί ο καθένας. Για τον λόγο αυτό, δεν θα δούμε συχνά ανθρώπινες μορφές σε αυτά. Άλλωστε, πρόκειται για τοπία όπου ο ίδιος κατοικεί, αλλά παραμένουν ανοικτά για να δημιουργήσει ο θεατής το δικό του μύθο. Σε αυτά, όπως και στα όνειρα, υπάρχουν οπτικές και χρονικές ασυνέχειες και παρεκκλίσεις, όμως όλα υποτάσσονται σε μια στιβαρή ανεικονική συνθετική αντίληψη.
Οι καθαρά ανεικονικές συνθέσεις του ξετυλίγουν μια οπτική ιστορία σε μία πλούσια χρωματική γλώσσα, που περιμένει να ανακαλυφθεί από τον θεατή καθώς αυτή ξεδιπλώνεται στην επιφάνεια. Κυριολεκτικά παγιδεύουν το βλέμμα του θεατή σε μια ευχάριστη περιπλάνηση εντός τους.
Κάποιος είπε πως πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια. Ο,τι είδαμε, ό,τι ακούσαμε, ό,τι γευτήκαμε. Τα στοιχεία που λατρεύει να ανακαλεί ο Κώστας Παναγιωτακόπουλος έχουν τις ρίζες τους εκεί. Οι αλάνες στις παρυφές της πόλης, το τσίρκο και το λουναπάρκ, το τεχνικολόρ την Κυριακή το απόγευμα, τα κλασσικά εικονογραφημένα, τα καλοκαίρια, η θάλασσα … Θραύσματα μνήμης, ακτίνες ολόχρωμου φωτός σε γκρίζες εποχές. Ένα αντίδοτο ή placebo αν θέλετε, στη μιζέρια και στο μαύρο που κυκλώνει τη μικρή ζωή μας.
Διάρκεια έκθεσης: 5 Μαΐου 2018
