Δώδεκα χρόνια και τρεις νόμοι (νόμος Γιαννάκου το 2007, νόμος Διαμαντοπούλου το 2011, νόμος Κεραμέως 2019), έχουν διαβεί και το ερώτημα παραμένει αμείλικτο. Είναι οι «αιώνιοι φοιτητές» το πρόβλημα της Παιδείας στην χώρα; Και, είναι «λύση» η αυτόματη διαγραφή τους; Η στέρηση του δικαιώματος στη γνώση για τον οποιονδήποτε λόγο; Εχουν εξαντληθεί όλες οι υπόλοιπες κατά καιρούς προταθείσες διέξοδοι (κατάργηση προνομίων, διαμονής στις Εστίες, δωρεάν σίτισης, μισού εισιτηρίου στα ΜΜΜ, φοροαπαλλαγές, δωρεάν συγγράμματα, καταβολή «διδάκτρων» κ.λπ.) και φτάσαμε στην «σφαγή»;
Δεν είναι πρόβλημα η υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων, ο μεγάλος (και διαρκώς αυξανόμενος) αριθμός εισακτέων, οι περιορισμένες (λόγω και αυτού) υποδομές και η ύπαρξη κομμάτων μέσα στα πανεπιστήμια;
Δεν είναι πρόβλημα το διαρκώς μειούμενο επίπεδο των σπουδών σε Γυμνάσιο και Λύκειο; Και, ως εκ τούτου, η «αγραμματοσύνη» των αποφοίτων τους; (Μια ματιά στα ΜΚΔ θα σας πείσει γι’ αυτό).
Δεν είναι πρόβλημα η διαρκώς εξαγγελλόμενη και ουδέποτε εφαρμοσθείσα «αξιολόγηση» των διδασκόντων;
Ανάμεσα στους φοιτητές που έχουν ξεπεράσει το όριο φοίτησης είναι και παιδιά τα οποία δουλεύουν για λόγους επιβίωσης και είναι απόλυτα κατανοητό να καθυστερούν να πάρουν το πτυχίο τους, ειδικά όταν μιλάμε για δύσκολες σχολές. Είναι ακόμα κάποια τα οποία αντιμετωπίζουν άλλου είδους δυσκολίες ή κάνουν παράλληλες σπουδές, ερχόμενα σε αντιπαράθεση με ζόρικες κοινωνικές συνθήκες .
Από την πρώτη στιγμή της εξαγγελίας (από την κ. Γιαννάκου) του μέτρου, ήμουν απέναντι.
Επιτρέψτε μου δύο προσωπικά παραδείγματα:
Το πρώτο. Μοναχογιός ζευγαριού φίλων. Αριστος μαθητής, καλός φοιτητής, ενεπλάκη σε τροχαίο ατύχημα, όντας στο 3ο έτος σπουδών. Ενα μεγάλο διάστημα στην εντατική, ένα ακόμα μεγαλύτερο σε νοσηλεία, ένα 3ο διάστημα σε κέντρο αποκατάστασης στο εξωτερικό (οι γονείς του είχαν την οικονομική δυνατότητα), ένα ακόμα διάστημα απόλυτης άρνησης και ένα 5ο ψυχολογικής υποστήριξης. Επανέκαμψε στο πανεπιστήμιο σχεδόν 4 χρόνια μετά. Πήρε πτυχίο σε ν+6. Καταδικαστέος;
Το δεύτερο. Παλιά φίλη. Δέκα μέρες πριν από την εξεταστική, πεθαίνει η μητέρα της. Η εξεταστική, στον αέρα. Ο πατέρας της, κλασικός πατριαρχικός τύπος, απ’ αυτούς που αναρωτιούνται αν ξεφλουδίζεις ένα αβγό ΠΡΙΝ ή ΜΕΤΑ το βράσιμό του για να το φας, πλήρως ανίκανος να αυτοεξυπηρετηθεί. Αναγκάστηκε να μείνει στην Πάτρα. Τελικά, κατάφερε να συνεχίσει τις σπουδές της δύο και κάτι χρόνια μετά, τελείωσε σε ν+4 και αυτήν την ώρα κάνει καριέρα στο εξωτερικό. Καταδικαστέα;
Υ.Γ.: Αποδίδοντας «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», πρέπει να πω ότι, η κ. Κεραμέως συμπλήρωσε: «Είναι όμως εύλογο να προβλεφθούν εξαιρέσεις, π.χ. για λόγους υγείας ή άλλους ειδικούς λόγους τις οποίες θα διερευνήσουμε διεξοδικά. Είναι επίσης εύλογο να υπάρξει και ένα μεταβατικό στάδιο εφαρμογής».
Αλλος ένας νόμος με «παραθυράκια» λοιπόν; Τα οποία συν τω χρόνω μεταβάλλονται σε Κερκόπορτες… Να θυμίσω μόνον την περίπτωση υιού Τσιτουρίδη πριν μερικά χρόνια.
Υ.Γ.2: Το ν+2 θα επιβληθεί και στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια;
Του ΑΛΕΞΗ ΓΚΛΑΒΑ*
* Ο Αλέξης Γκλαβάς είναι συγγραφέας, πολιτιστικός συντάκτης, ραδιοφωνικός παραγωγός.
