Για να μην πηδούν συνάνθρωποί μας στο κενό…

Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας, ήρθαν, για μια ακόμη φορά, στην επιφάνεια, στοιχεία που δείχνουν ευθέως τις επιπτώσεις που επέφεραν οι ακολουθούμενες αντιλαϊκές πολιτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων…
Πολιτικές που, ως γνωστόν, ιδίως κατά τα τελευταία μνημονιακά έτη, αποδόμησαν δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών, κυρίως στον εργασιακό χώρο, μέσω περικοπών μισθών, συντάξεων, επιδομάτων κ.τ.λ., απαξίωσαν ή υφάρπαξαν βίαια (βλέπε πλειστηριασμούς) τα περιουσιακά στοιχεία ενός ολόκληρου λαού, εμβυθίζοντας το 40% και πλέον των πολιτών στη σχετική και την απόλυτη φτώχεια…
Πολιτικές, που παγίωσαν τα εφιαλτικά ποσοστά της ανεργίας, με συνέπεια να διευρυνθεί ανεξέλεγκτα το φαινόμενο του κοινωνικού αποκλεισμού (σ.σ.: βασική αιτία της οξείας κατάθλιψης, που κατά τους ειδικούς οδηγεί συχνά στην αυτοκτονία), υποβάθμισαν τους δυο βασικούς πυλώνες του κοινωνικού κράτους, τη Δημόσια Υγεία και τη Δημόσια Παιδεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, στο παρόν και το μέλλον εκατομμυρίων αναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας…
Πολιτικές, που οδήγησαν δεκάδες χιλιάδες συνταξιούχους και μεσήλικες -είτε μακροχρόνια άνεργους είτε υποαπασχολούμενους- μπροστά στο απάνθρωπο δίλημμα «να αγοράσω τα φάρμακά μου αυτό το μήνα ή να πληρώσω το ηλεκτρικό ρεύμα;».
Τα τελευταία, δε, στατιστικά στοιχεία του Παρατηρητηρίου Αυτοκτονιών της Οργάνωσης «Κλίμακα», επαληθεύουν τα προαναφερθέντα, καθώς καταγράφουν ανησυχητική άνοδο των αυτοκτονιών (σ.σ.: το 2016 ανήλθαν σε 484), με τις ηλικίες 60-64 και 80 ετών και άνω να σημειώνουν τα μεγαλύτερα ποσοστά και να ακολουθούν οι ηλικιακές ομάδες των 45-49 και 50-59.
Για να δοθεί, δε, η ορθή διάσταση του προβλήματος, οφείλουμε να λάβουμε σοβαρά υπόψιν μας το γεγονός πως, στη χώρα μας, σύμφωνα πάντα με την έρευνα της «Κλίμακας», «δεν έχουμε καταγραφή των μη θανατηφόρων αποπειρών αυτοκτονίας, οι οποίες εκτιμάται ότι είναι σχεδόν 25 φορές περισσότερες των καταγεγραμμένων αυτοκτονιών». Μ’ άλλα λόγια, πάνω από 10.000 Έλληνες, αποπειρώνται, σε ετήσια βάση, να θέσουν τέρμα στη ζωή τους…
Οι ψυχιάτριοι -συμπεριλαμβανομένων και εκείνων της παραπάνω Οργάνωσης-, διατείνονται πως, σε ό,τι αφορά την πρόληψη των αυτοκτονιών, «θα μπορούσαν να είχαν αντιμετωπιστεί αυτά τα φαινόμενα, σε ποσοστό 90%, αν οι άνθρωποι μπορούσαν να επικοινωνούν μεταξύ τους», προτείνοντας, παράλληλα, την ανάπτυξη εθνικών προγραμμάτων πρόληψης, διασυνδεδεμένα με τις πολιτικές Δημόσιας Υγείας…
Ουσιαστικά, οι επιστήμονες δίνουν έμφαση στην ενσυναίσθηση και την αλληλεγγύη του στενού και του ευρύτερου περιβάλλοντος κάθε επίδοξου αυτόχειρα, κάτι που ναι μεν μπορεί να αποτρέψει πρόσκαιρα μια τάση φερ’ ειπείν αυτοκτονικής κατάθλιψης, αλλά δεν μπορεί να απαντήσει με καθοριστικό τρόπο στην ουσία του προβλήματος…
Και αυτό διότι το εν λόγω πρόβλημα, που κατέληξε να είναι ψυχιατριακού χαρακτήρα, έχει τις ρίζες του στις ασκούμενες πολιτικές, οι οποίες απαξιώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη, περιθωριοποιούν τις ζωές, δημιουργούν αδιέξοδα…
Σ’ αυτές τις πολιτικές πρέπει να εναντιωθούμε, αν θέλουμε να μην πηδούν οι άνθρωποι στο κενό.

της Βίβιαν Σαμούρη
Αντιδημάρχου Υγείας και Πρόνοιας