Κάθε λογικός άνθρωπος περίμενε ότι, έστω, τώρα, την ύστατη στιγμή, θα έβλεπε κάποια αχτίδα ελπίδας. Και ελπίδα δεν είναι, φυσικά, το να θα απομακρυνθούν τώρα οι σωροί των απορριμμάτων για να ξαναγίνουν «βουνό» σε ένα μήνα.
Η ελπίδα ήταν ότι ο Δήμαρχος θα έκανε το αυτονόητο:
– θα εφάρμοζε την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου να ζητήσει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης σε ολόκληρο το Δήμο,
– θα προχωρούσε στην αποκομιδή των σωρευμένων απορριμμάτων (ζητώντας πίστωση χρόνου για πρακτικούς λόγους) και
– θα προχωρούσε σε γενναία μέτρα μείωσης του όγκου των απορριμμάτων.
– Με αυτό το κλίμα εμπιστοσύνης, όλοι θα δέχονταν και την αντικειμενική εξέταση του κατά πόσο θα μπορούσε, με κατάλληλες παρεμβάσεις, να λειτουργήσει στο μέλλον ως ΧΥΤΥ ο τώρα ΧΥΤΑ Αιγείρας.
Ο Δήμαρχος δεν κάνει τίποτα από αυτά. Γίνεται ακόμη πιο συγκεντρωτικός, ώστε ούτε οι πιο κοντινοί του σύμβουλοι να γνωρίζουν τι έχει στο μυαλό του. Εμμένει στο να διατηρήσει ανοιχτό τον «δίαυλο» που μετέφερε σκουπίδια στην Αιγείρα, σαν να μην υπάρχει άλλη λύση.
Τολμά και μιλά για «νομιμότητα» τη στιγμή που ο ίδιος παρανομεί, αγνοώντας αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, οδηγώντας στα άκρα την κοινωνία της Αιγιάλειας και φέρνοντας πολίτες αντιμέτωπους με την δικαιοσύνη – ενώ αυτός θα έπρεπε να είναι κατηγορούμενος.
Εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην μοναδική λύση με προοπτική: να προχωρήσει ο Δήμος στην δραστική μείωση των απορριμμάτων. Για να γίνει αυτό, πρέπει ο Δήμος να υποβάλει προτάσεις για χρηματοδότηση, να εφαρμόσει αυστηρά την ανακύκλωση και έναν κανονισμό καθαριότητας.
Πώς θα τα πετύχει αυτά ένας Δήμαρχος που, εκτός από άσχετος, δείχνει ότι δεν ακούει κανέναν; Που κάνει τα πάντα για να απολέσει την εμπιστοσύνη όλων των Δημοτών προκειμένου να κάνει το χατίρι εκείνων που του λένε να στείλει τα σκουπίδια στην Αιγείρα;
Κώστας Παπακωνσταντίνου
Δημοτικός Σύμβουλος
